ผู้คนมากมาย...ต่างเฝ้าหวังอยากมีอิสระเสรีภาพ
เพื่อที่จะโบยบิน...ไปยังทุกแห่งหน
ตามที่ใจปรารถนา
ฉันเอง...ก็ไม่แตกต่างไปจากผู้คนเหล่านั้น
ที่เฝ้าฝันว่าสักวันหนึ่ง...จะออกโบยบิน
ไปให้ไกลจนสุดขอบฟ้า
แต่เมื่อวันหนึ่ง...วันที่ฉันเริ่มโผบิน
จากผืนดิน...มุ่งสู่ฟากฟ้า ที่กว้างใหญ่
ฉันกลับรู้สึกอ้างว้าง...เดียวดาย
ฉันยิ่งบินสูง...มากขึ้นเท่าไหร่
หัวใจของฉันกลับยิ่งตกต่ำลงมากเป็นทวีคูณ
ความว้าเหว่เกาะกินหัวใจของฉันจนฉันรู้สึกอ่อนแรง
ฉันมองย้อนกลับไป...ณ จุดเริ่มต้นที่ฉันโผบิน
ฉันมองไปไม่เห็นใครๆ...ฟากฟ้าช่างแสนไกลเหลือเกิน
ฉันยิ่งบินไกลเท่าไหร่...ฟากฟ้ายิ่งเคลื่อนไกลออกไปจนสุดตา
วันแล้ว..วันเล่า เดือนแล้ว...เดือนเล่า ปีแล้ว...ปีเล่า
ฉันยังไม่อาจโบยบิน..ไปถึงฟากฟ้าที่ฉันเฝ้าฝัน
วันนี้...ฉันหมดเรี่ยวแรง แม้เพื่อจะบินกลับไปยังจุดเริ่มต้น
ฉันเริ่มรู้สึกตัวเอง เหมือนเป็น “นกแปลกฟ้า”
ที่ต้องโบยบินอย่างเดียวดาย...ท่ามกลางฟากฟ้าที่กว้างใหญ่
กับหัวใจที่อ้างว้าง...และแสนเศร้ายิ่งนัก
วันนี้...“นกแปลกฟ้า” อย่างฉัน...เริ่มมีน้ำตาร่วงริน
ความหวังมากมาย...เริ่มจางหายไปจากใจ
ฉันไม่มีเรี่ยวแรงพอ...แม้แต่จะกระพือปีกบินอีกต่อไป
ในที่สุด...ร่างที่ไร้วิญญาณของ “นกแปลกฟ้า”
ก็ร่วงลงสู่ดิน...ไร้ซึ่งผู้คนเหลียวแล
“ลาก่อน...นกแปลกฟ้า”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น